• Home  / 
  • Thuis  / 

Elfjes en geheime deurtjes: oftewel hoe je met weinig middelen geweldige herinneringen kunt kweken

Elvendeurtjes - elfjes

Ooit zag ik een plaatje van een groepje dinosaurus-figuurtjes die een spelletje speelden op Instagram voorbij komen. En een dag later van dezelfde figuurtjes die een melkbad veroorzaakten in de koelkast. En ineens was het een mini-hype. Er kwamen allerhande foto’s voorbij in mijn feed van speelgoeddieren in de meest grappige situaties. Het idee erachter: kinderen in deze tijd van Netflix en iPads te stimuleren hun verbeelding weer meer te gebruiken, aldus de bedenker Refe Tuma. Of dat echt nodig is, weet ik eigenlijk niet. Als ik mijn kinderen hoor spelen met hun vriendjes en vriendinnetjes, denk ik dat dat wel los zal lopen. Toch vond ik het idee wel heel leuk. Juist in deze tijd is een beetje magie soms hard nodig.

Lego-poppetjes en elvendeurtjes

Mijn zoontje was destijds bijna 5, en in de ideale leeftijd om in dit soort dingen te geloven. Het was bijna voorjaarsvakantie en we hadden niet echt plannen. Dit leek me een mooie opvulling van de vakantie. Nu waren wij niet in het bezit van een berg dino’s, maar ik besloot dat het met lego-poppetjes ook wel moesten kunnen. Op een zonnige middag maakten we samen elvendeurtjes op de schuurdeur. Een stapeltje kapotte wasknijpers, wat vingerverf en een potje houtlijm was alles wat we nodig hadden. Na een uurtje plakken, verven en rotzooi maken in de tuin waren we klaar voor de elfjes.

De elfjes op bezoek

Ik was er nog niet helemaal over uit hoe we het verder aan gingen pakken, maar dat is het mooie van kleuters: die kunnen overal een eigen draai aan geven. Toen hij de volgende dag wat lovertjes zag liggen (van die glinsterende confetti-dingetjes) die uit zijn eigen tas waren gevallen, was hij helemaal enthousiast. “Kijk mama, de elfjes zijn langs geweest!” De rest van de dag kwam het gesprek er telkens op terug. Hij stelde allerhande vragen over hoe de elfjes wisten dat ze in onze schuur mochten wonen. En hoe ze erin en eruit konden. Ik gaf eigenlijk nergens antwoord op, hij bedacht het direct zelf. Wat dat betreft had Refe dus wel gelijk, het stimuleert inderdaad de verbeelding, dat beetje magie.

Zwaaien - elfjes

Een week vol avontuur

Die avond zette ik de lego-poppetjes voor het raam, en wachtte de ochtend af. Hij was wild-enthousiast. Hele verhalen werden er uitgespeeld met zwaaiende legomannetjes, elfjes en nachtelijke feestjes. Ik kreeg er steeds meer lol in. Die week maakten de elfjes en lego-poppetjes nog een kampvuurtje, gingen ze zwemmen op zijn stoel, kregen ze een bekeuring wegens te hard rijden en bezorgden ze tot slot nog mini-gebakjes. Daarna was de vakantie voorbij en gingen de elfjes weer verder naar een volgend kindje. Hij zwaaide ze enthousiast uit en gaf me een warme glimlach. “Fijn hè, dat de elfjes langs kwamen hier.”


Mooie herinneringen

De jaren erna heb ik hem er nooit meer over gehoord, en had eigenlijk aangenomen dat hij het vergeten was. Twee weken geleden doken de zwaaiende lego-poppetjes ineens op in mijn tijdlijn op Facebook onder het motto “vandaag drie jaar geleden”. Ik liet hem het fotootje zien en vroeg of hij nog wist wat het was. “Jaaa! Dat was toen de elfjes in onze schuur woonden!” riep hij enthousiast. Zijn inmiddels vijfjarige zusje keek hem met grote ogen aan. Destijds was ze nog te klein om het mee te krijgen, maar nu niet meer! “Elfjes? Wat voor elfjes? In onze tuin? Waar zijn ze dan?” Voor ik het uit kon leggen, vertelde mijn zoon het verhaal van de door ons geverfde deurtjes, de nachtelijke feestjes en vooral die gebakjes. “Dat was het leukst! Ze hadden gewoon echte taartjes gebakken!” vertelde hij vol vuur.

Nieuwe ronde elfjes

De ogen van mijn dochter rolden bijna uit haar hoofd. “Komen de elfjes misschien nog een keer?” vroeg ze gespannen. “Ik denk het niet” antwoordde haar broer. “De deurtjes zijn kapot, ze kunnen er niet meer in.” Lang verhaal kort: afgelopen week maakten we opnieuw elvendeurtjes. In roze en zilver dit keer. Mijn dochter verfde de bloemetjes erbij. En de dialogen eromheen waren exact hetzelfde als drie jaar geleden. “Hoe weten ze dat ze hier kunnen komen? En hoe kunnen ze erin? Hebben ze misschien een sleutel?” Ook de antwoorden kwamen even snel, zonder mijn tussenkomst.

Autoraces en donuts

Nu wonen er dus weer elfjes in onze tuin. Ze zijn begonnen met een race met een heuse fotofinish. Met kleinere lego-poppetjes dit keer. (Ik kon de duplo zo snel niet vinden). Ook speelden ze een keertje met de lego-hondjes op de trap. Afgelopen nacht brachten ze wat lekkers, in de vorm van donuts (die ik bij de bakker gekregen had). De rest van de week houden ze zich weer even gedeisd. Ook elvenkinderen moeten naar school. Misschien komt er daarna weer een zwemfeestje. Of, dat lijkt me ook wel eens leuk, plukken ze bloemen voor mijn eigen kleine elfje. We gaan het zien, komende vrijdag. Ik kan eigenlijk nauwelijks wachten. 🙂

Warmte en gezelligheid alom

De moraal van dit verhaal: om mooie herinneringen te kweken heb je niet veel nodig. Een beetje verf en een berg fantasie. En kleuters in je huis. Dat helpt ook. In mijn maand van warmte en gezelligheid vond ik dit een passend feestje. Heel hygge zullen we maar zeggen. 🙂

Wat is jouw mooiste jeugdherinnering? En wie heeft er ook wel eens zoiets gedaan? En ook fijn: wie heeft er nog suggesties voor wat onze elfjes nog meer zouden kunnen doen? 

 

Sjoukje

Op de blog Meer geld, minder stress help ik jou met praktische oplossingen voor al je geld(zorgen). Vroeger was ik projectleider en communicatiemanager bij een grote verzekeraar en daarvoor bij een grote bank. De kennis die ik daar heb opgedaan zet ik nu als fulltime blogger graag in om jou te helpen met je geldzaken. Ik schrijf van alles en nog wat over hoe je je geldzaken het beste kunt regelen. Zodat je meer geld overhoudt voor leuke dingen.

Click Here to Leave a Comment Below

Leave a Comment: