Penny wise pound foolish, ofwel: Hoe voorkom je verkeerde zuinigheid?
In het Engels heb je zo’n mooi spreekwoord: penny wise pound foolish. Dat is eigenlijk niet letterlijk te vertalen (ik heb het gegoogeld, en kwam hooguit op penningslim en pondzot. Dus.). Het idee erachter is natuurlijk wel heel mooi: Als je op de verkeerde momenten op je centen let, word je nooit rijk. Daarom vandaag een blog over slimme en minder slimme vormen van zuinigheid.
Financiën zijn saai! En stom!
Ik las een keer ergens dat de gemiddelde Nederlander liever onverdoofd zijn tanden laat trekken dan dat hij zich in zijn pensioen verdiept. Of iets dergelijks. Misschien was het alleen naar de tandarts gaan. Nou ja. Het kwam er in ieder geval op neer dat financiën voor de meeste mensen zo saai en stom en ingewikkeld zijn, dat ze er liever nooit naar kijken. Dat heeft tot gevolg dat veel mensen liever ongezien hun handtekening ergens onder zetten en mogelijk veel te veel betalen, dan even lezen wat er staat. Ok, de meeste financiële producten zijn natuurlijk ook veel te ingewikkeld (ik noem onze hypotheek nog maar even als voorbeeld). En echt heel interessant zijn al die bijsluiters en zo ook niet, dat vind ik zelfs.
Kop in het zand
Het probleem van niet lezen en wel tekenen, danwel je kop in het pensioenzand steken, is alleen dat je zoveel geld kunt verliezen hiermee. Zelfs als het gaat om een relatief simpele verzekering als een inboedelverzekering, kun je veel geld mislopen als je niet oplet. Wij hebben bijvoorbeeld afgelopen jaar flink rondgekeken voor we onze verzekeringen verlengden. Uiteindelijk besloot ik dat de huidige aanbieder toch de goedkoopste was. Ik nam het goedkoopste pakket, want die voorwaarden leken me prima. Wat ik in die zoektocht even gemist had, was dat je elk jaar maar 1 keer mag claimen per type verzekering. Zodra je nog een keer iets claimt, geldt er een eigen risico van € 250 (zelfs als het eerste bedrag veel minder dan die € 250 was). En ja hoor, dat zou je best kunnen afkopen. Kost maar een paar euro per maand, zo hoorde ik toen ik afgelopen week een tweede schade wilde melden… Maar ja, ik had het dus niet zo goed gelezen, en dat stukje had ik even gemist. Ik wilde al stevig van leer gaan tegen de arme jongen aan de telefoon over hoe asociaal verzekeringsmaatschappijen toch zijn, terwijl ik ondertussen de website opende. Daar staat het best groot op. In het Nederlands. Heel leesbaar. Als ik daar dus naar gekeken had. Maar ja. Ik vond het dus ook te saai. En te duur. Zucht. Gemiste kans.
Goedkoop is duurkoop
Ik kom graag bij de Action. Dat wil zeggen, bij die in de stad. Bij ons in de buurt zit er ook eentje, en daar is het meestal een troep en is alles wat ik zoek altijd uitverkocht. Dat is dus al heel wat minder aanlokkelijk gelukkig. Het probleem met de Action (of Big Bazar of noem maar zo’n winkel waar alles eigenlijk veel te goedkoop is), is natuurlijk dat de kwaliteit ook niet is wat je ervan hoopt. In geval van inpakpapier, spelkaarten of knutselspullen vind ik dat meestal niet zo erg (sterker nog, hoe sneller het uit elkaar valt, hoe opgeruimder ons huis er weer van wordt – sorry kindjes). Bovendien hebben ze er echt hele mooie, leuke spullen, waar we uren en uren mee kunnen vullen. En ook als het verbruiksmiddelen betreft, betaal ik liever wat minder dan meer voor hetzelfde merk.
Beste keus?
Maar als het om andere dingen gaat, is de Action niet altijd de beste keus. Ik kocht er een tijdje terug bijvoorbeeld van die handige vershoudbakjes. Hoewel erop stond dat ze in de afwasmachine konden, bleek dat toch wat enthousiast van de Action-marketeers. De eerste kwam er in twee stukken uit, van de tweede was het deksel gebarsten, en de derde wilde niet meer dicht omdat hij vervormd was. Andere spullen die je daar beter niet vandaan kunt halen, zijn bijvoorbeeld elektrisch speelgoed (dat moet je überhaupt niet kopen eigenlijk, maar goed, het heeft zo’n aantrekkingskracht op jongetjes van 7 dat je er soms toch niet helemaal onderuit komt) en kleding. Tenzij je het voor je dochter koopt omdat ze echt zo graag een roze tule jurk wil hebben en je hoopt dat hij na één keer dragen kapot gaat. Ok, dan ook niet, want die dingen gaan dan dus echt nooit kapot, uit pure wraak loopt ze daar drie jaar in rond.
Lang verhaal kort: als je goedkope troep koopt, kun je er van op aan dat je het nog een keer mag kopen. Zonde!
Zoveel extra is het niet!
Een volgende variant van penny wise, pound foolish is misschien nog wel de meest letterlijke variant van deze zin: wel altijd opletten hoeveel een pak melk kost in de supermarkt, maar rustig € 50 extra uitgeven als je een nieuwe tv koopt, omdat die ene variant net een knopje meer heeft dan de andere. Uit onderzoek blijkt ook vaak dat mensen geld altijd relatief bekijken, ten opzichte van het totaal. Om even bij het voorbeeld te blijven: Als een tv € 500 kost, dan is € 50 niet zo heel veel meer. Als we echter een pak melk kopen, is € 50 extra natuurlijk wel belachelijk veel geld. Als je de eenvoudigere tv koopt, hoef je eigenlijk 50 weken niet op te letten welke melk je koopt. Of heb je ineens geld over voor echt goede bakjes. (Tenzij je die bij de AH spaart. Maar dan weet je vast wel iets anders leuks wat je met die € 50 kunt doen.)
De juiste zuinigheid op de juiste tijd
Alles bij elkaar is het soms best lastig om op het juiste moment zuinig te zijn. Ik loop er in ieder geval heel regelmatig tegen aan. Ik denk dat het altijd goed is om zuinig te zijn als het gaat om verbruiksproducten, waarbij je het verschil niet merkt. En ook om goed op te letten dat je bij de aankoop van dure producten niet je halve boodschappenbudget zomaar weggeeft. Nu is het natuurlijk wel zo dat je makkelijker de dure keus kunt maken, als je goed op de kleintjes let. Maar let dan ook op de grote aankopen. Dan probeer ik het ook. Beloofd.
Wanneer was jij zuinig, toen dat achteraf verkeerd uitpakte? Heb je nog andere voorbeelden van verkeerde zuinigheid?
