Waarom ik blij ben met het Nashville-manifest

Op deze blog plaats ik nooit politieke statements, en eigenlijk ook bijna nooit controversiële meningen. Ik ben er niet zo van, discussiëren en zo. Ik ben meer van leven en laten leven. En vooral van laten we gewoon allemaal lief tegen elkaar zijn. Maar dat Nashville-manifest… Dat grijpt me zo in het binnenste van mijn ziel aan, dat wil ik toch graag met jullie delen. In het kader van minder stress zullen we maar zeggen.

Ik ben blij én tegen

En vooral dus omdat ik er blij mee ben. Let op: dat is niet hetzelfde als erachter staan. Ik ben heel erg TEGEN. Sterker nog, ik ben één van die mensen waar die verklaring over gaat. Ik leef “in zonde”. Oeoeoeoe. Het is eruit. Ik ben een vrouw die is getrouwd met de liefste vrouw van de wereld, en samen hebben wij de twee leukste kinderen. We zijn heel gelukkig met zijn viertjes. En het gaat over het algemeen net zo goed met ons als met elk ander doorsnee gezin. We hebben ups en downs, maar we houden allemaal heel veel van elkaar.

Wij zijn trots op onze kinderen en zij zijn trots op ons. Zij verwijten ons niet dat we twee vrouwen zijn. Ze verwijten ons hooguit dat ze niet lang genoeg tv mogen kijken. Of geen snoep mogen als ze zo moeten eten. Of dat ze naar bed moeten terwijl ze heus niet moe zijn, elke avond weer.

Altijd in de kast

Tot een week geleden was dat vooral in privésfeer bekend. Want alhoewel we in Nederland mogen trouwen, en kinderen mogen krijgen, is het toch een wijdverbreid misverstand dat het niet uit maakt. Sterker nog, ik heb nog nooit eerder op mijn blog toegegeven dat ik met een vrouw getrouwd ben. En iedereen die het op basis van mijn blog wel geraden had… Meld je vooral. Het staat er namelijk niet.

Het punt is, uit de kast komen is niet iets dat je één keer doet, net na het puberen, in een bijzonder onhandig en genant gesprek met je ouders. Zo’n moment waar je jaren tegenop ziet en dat je het liefst direct negeert nadat het voorbij is. Was het maar zo’n feest. Uit de kast komen, duurt je hele leven lang. In ieder geval als je er zo “normaal” uit ziet als ik. Elke keer als ik nieuwe mensen ontmoet, is er dat moment dat het mis gaat. Dat ik me even afvraag: zal ik het zeggen? Of maar gewoon zo laten.

“Zo leuk!”

En die keren dat mensen zeggen “jouw vriendin” om er dan lachend achteraan te zeggen “jouw vrouw vind ik zo raar klinken, dus ik zeg maar jouw vriendin”. Eh. Ok. Ik vind mijn vrouw eigenlijk best heel leuk klinken. We zijn al bijna 12 jaar getrouwd.

Of de keren dat mensen zeggen: “oh wat leuk, twee vrouwen! Dat vind ik nou zo leuk! Jee, wat leuk zeg. Echt, ik vind dat allemaal heel gewoon hoor, ik heb er helemaal geen mening over.” Nou… blijkbaar wel. Je vindt het namelijk heel “leuk”. Geeft niet hoor, mag best. Maar gewoon je mond houden en het voortaan als gegeven beschouwen… Dat is ook best een leuk idee.

Ook mijn kinderen

En het is niet alleen mijn probleem natuurlijk: ook mijn kinderen maken dit al vanaf jongs af aan mee. Elke keer als een winkelmevrouw spontaan een opmerking maakt over “papa”, iets dat verbazingwekkend bijzonder vaak gebeurt. Ze negeren het gewoon, het zijn niet van die praters als het om vreemde mensen gaat. Maar irritant, dat is het wel.

Of al die kinderen in de (kleuter)klas die zeiden: “dat kan helemaal niet”, als mijn kinderen met spontaan verteld hadden dat ze twee moeders hebben. Of ouders van vriendjes en vriendinnetjes die stiekem de naad van de kous willen weten. En het aan mij niet durven vragen, maar die mijn kinderen na een middagje spelen rustig naar huis sturen met gedachten over “wie nu hun echte moeder is”. (Om er maar vast antwoord op te geven… Dat is mijn vrouw. En dat ben ik. Allebei. Echt.)

Het is een probleem dat speelt als het vaderdag is. De keren dat we cadeautjes kregen met een gedichtje over papa, waarop papa doorgestreept was en door mama vervangen, liggen nog vers in het geheugen. Of dat we nog elk jaar (al 7 keer dus) op het schoolformulier de voorgedrukte gegevens “moeder en vader” vervangen in “ouder 1” en “ouder 2” (want je moet toch wat).

Het is lastig om geen heterogezin te zijn

Er zijn zoveel momenten waarop het in Nederland lastig is om geen heterogezin te zijn. En natuurlijk, het is veel makkelijker hier dan in veel andere landen. Begrijp me niet verkeerd. Ik weet hoeveel geluk we hebben dat we hier wonen. Nee, ik word er niet om opgehangen. Ik mag gewoon trouwen en die kinderen krijgen. Sterker nog, ik mag mijn leven gewoon in liefde leiden, net zoals alle andere mensen. Maar laten we nou niet met zijn allen doen alsof we het echt allemaal maar normaal vinden. Want wees eerlijk: dat vinden we niet.

“Zo denken wij in Nederland niet!”

Toen het Nashville manifest vorige week in Nederland ondertekend werd, ontstond er enorm veel ophef. Het was niet van deze tijd. Zo denken wij in Nederland toch niet. Iedereen is welkom, of je nou hetero of een bijzondere letter bent. Liefde is het belangrijkst! Dat waren zomaar wat van die statements. En ineens is iedereen pro-LGBTI. Ineens hangen er overal regenboogvlaggen. Ineens is mijn timeline op Facebook gevuld met allemaal leuke memes over hoe het geloof en homoseksualiteit heus wel bij elkaar passen. En het mooiste van allemaal: ineens geeft zelfs de EO toe dat homoseksualiteit aangeboren is en dat het prima is. (Nou ja, zoiets dan, dat las ik eruit).

Het is niets nieuws dat ze zo denken

Dus ja: ik ben blij met die handtekening van Van der Staaij en kornuiten. Want het enige dat er gebeurt is, is dat ze nu eens hardop gezegd hebben hoe ze over ons denken. En daar hebben ze een handtekening onder gezet. Maar lieve mensen: dat dachten ze voor die tijd ook al. Het is niets nieuws dat ik niet welkom ben in hun kerk.  En met hen velen anderen.

Nee natuurlijk zeg je dat niet hardop, en je schrijft het al helemaal niet in een manifest, maar oh mijn hemel wat zijn er een hoop mensen die homo’s vies vinden. En raar. En noem het maar op allemaal. Nee, niet mij persoonlijk natuurlijk, ik ben heel “aangepast”. Ik lijk net een echte hetero. Met mijn makeupjes en mijn rokken en mijn lange haar. Maar zodra er dan iemand op tv verschijnt, die er wat alternatiever uit ziet, dan is het ineens een vieze pot en mag dat gewoon gezegd worden. En twee zoenende mannen… Gatver!

Ik ben blij met alle ophef

Dus laat die ophef nog maar heel lang duren mensen. Laat iedereen nog maar heel erg lang verontwaardigd zijn over dat Nashville manifest. En laat iedereen maar constant pro-LGBTI-memes op Facebook zetten. Ik zwelg erin. Ik vind het heerlijk. Kom maar op met al die tolerantie.

(Oh, en als je het leest, schoolhoofd: wil je die formulieren misschien dit jaar aanpassen? Gewoon voor mij? Bedankt).