Tante Annie’s wijze raad: waarom je soms gewoon moet beginnen!
Vroeger hadden we Hyves, weten jullie het nog? Zo’n soort van Facebook, alleen moest je dan op een eigen pagina van iemand kijken om te zien wat daar speelde. En op je eigen Hyves-pagina kon je ook een blog plaatsen. Dat deed ik toen regelmatig. Gewoon voor de leuk. Om te oefenen, om mijn ei kwijt te kunnen, dat soort dingen. Toen ik in 2009 stopte met Hyves, stopte ik ook met bloggen.
Tante Annie
Afgelopen week las ik een boek met de enthousiasmerende titel 48 hour start-up: from idea to launch in one weekend. En terwijl ik het hoofdstuk “Just start” las, moest ik ineens aan mijn oude blog denken. En wel specifiek aan de blog die ik ooit schreef over mijn tante Annie. Zij was de twee jaar jongere zus van mijn oma, en destijds leefden ze allebei nog. De link met het boek leg ik zo uit, eerst even de blog uit de oude Hyves-doos:
Memory
Vroeger noemde mijn moeder oma en tante Annie altijd “Snip en Snap”, naar een ruziënd cabaretduo uit oma’s tijd, omdat ze constant met elkaar overhoop lagen. Met het verstrijken van de jaren is mijn omaatje echter niet meer zo erg snip, maar tante Annie is nog wel erg snap. Oma, 94 jaar, getooid met gehoorapparaat en rollator, maakt weliswaar af en toe de leukste opmerkingen, maar zegt eigenlijk vooral “ik weet het niet”.
Tante Annie is pas 91, maar als ze zou zeggen dat ze 88 was, zou je haar ook zo geloven. Ze loopt nog als een kievit (wel een oude overigens, met een stok, maar dat terzijde), en probeert actief bij de tijd te blijven. Ze kijkt tv, leest de krant en doet nog veel meer. Toen we haar vorig jaar een keer ophaalden, riep ze door de intercom: “Wacht even hoor, ik doe zo open, ben nu nog even aan het internetbankieren.” Ze rijdt ook nog altijd – zelf ja – in een keurige, doch bijna even oude Mercedes, waar ze natuurlijk zeer zuinig op is.
Vol vuur vertelde ze erover tegen oma: “Mijn auto moest laatst gekeurd worden, voor de APK. En dat doe ik natuurlijk bij mijn vaste garage, want daar geven ze er altijd een cadeautje bij. Dit keer wilden ze me niets geven, want, zo zei dat malle wicht, aan ons cadeau van dit jaar heeft u niets. Maar het was zo’n memory stick, voor in je computer. Dus ik zeg tegen haar: die kan ik toch ook in mijn laptop stoppen!” Oma keek haar aan en verzuchtte: “Ik weet het niet hoor”. Nou ik weet het wel: oma is een lieverd, en tante Annie rocks. (9 januari 2008)
In het diepe
In het bovengenoemde boek schrijft Fraser Doherty dat veel mensen wel allerlei ideeën hebben om een eigen bedrijf te beginnen, maar nooit van start gaan. Ze zijn bang dat hun idee niet goed genoeg is, of dat ze zelf niet geschikt zijn. Ze blijven maar hangen in de ontwerpfase, en maken nooit echt de sprong. Dat hoor ik ook heel veel als ik met mensen over mijn eigen plannen praat, dat ze ook wel willen, maar niet durven. En laten we wel wezen, het is natuurlijk ook doodeng. Zo maar je vertrouwde leven opgeven, om in het diepe te springen. Ok, dat is wel heel dramatisch, maar soms voelt het toch zo. “Wat nou als ik geen project vind” en “wat nou als niemand me ooit in wil huren” schieten regelmatig door mijn achterhoofd. Toch ga ik het doen, en niet alleen omdat er geen weg terug is. Ik ben er namelijk stiekem van overtuigd dat dit me gaat lukken. Ik weet niet waarom, en ook nog niet helemaal hoe, maar soms moet je gewoon ergens voor gaan, ook al is het nieuw. En ENG!
De link
En daar is de link met tante Annie. Toen zij opgroeide, zag de wereld er totaal anders uit. Zij heeft meegemaakt dat de televisie kwam, en de computer. En in plaats van al die nieuwe dingen de rug toe te keren, stapte ze er vol in. Zelfs in haar Memory sticks, internetbankieren, ze liet het zich uitleggen en ging ervoor. Het jaar voordat ze overleed, speelde ik regelmatig Wordfeud met haar (weten jullie die hype nog, dat iedereen ineens aan het online scrabbelen ging…). Ze had van haar kleindochter een iPad gekregen waarop ze de letters wat beter kon lezen dan op haar telefoon.
Mijn belemmeringen
Als kind had ik in mijn hoofd zitten dat ik niet kon sporten. Nu heb ik ook echt geen balgevoel. En ook duidelijk niet de bouw van een echte atleet. In mijn jeugd heb ik daarom ook nooit maar enige moeite gestopt in iets op dat gebied te leren. Conditie had ik dus ook nooit. Ik had zelfs in mijn hoofd gehaald dat ik geen conditie kon opbouwen. Pas op mijn dertigste had mijn zus me erin getrickt om eens te gaan hardlopen (wat ze zelf vervolgens nooit meer gedaan heeft, maar dat terzijde). En toen bleek ik gewoon de CityPierCity (sommigen met een City Bikes) kunnen uitlopen (de 10 km, niet daadwerkelijk tot die pier, maar kom op, 10 km is toch ook al heel stoer). Ik heb het sindsdien nog zeker 7 keer gedaan.
Een echte atleet word ik nooit. En ik zal ook nooit fatsoenlijk een bal kunnen vangen (want ook dat heb ik de afgelopen jaren vaker gedaan dan ooit daarvoor). Ik zal echter nooit meer zeggen dat ik niet kan sporten. Nu heeft terugkijken natuurlijk weinig zin. Toch is het jammer dat ik al die jaren (toen ik nog echt jong was en daadwerkelijk fit had kunnen zijn) mezelf beperkt hebt door dat soort belemmerende gedachten.
Dat kan ik niet…
Ik hoor mensen zo vaak zeggen: “dat kan ik niet, daar ben ik niet goed in”. En natuurlijk klopt dat ook wel eens, iedereen heeft wel dingen waar hij of zij in basis niet goed in is. Wat ik echter altijd jammer vind, is als je daarin blijft hangen. Net zo goed als ik niet zou moeten denken dat ik niet kan sporten, of actueler, dat ik niet genoeg skills heb om een bedrijf te starten, zouden veel mensen moeten stoppen met zichzelf beperkingen op te leggen. Als je maar genoeg tegen jezelf zegt dat je iets niet kan, lukt het je natuurlijk nooit. Pas als je jezelf toestaat om te oefenen en te falen, kun je ergens succesvol in worden. En één ding is zeker: je leeftijd mag nooit een excuus te zijn om iets niet op te pakken.
Of toch wel!
Nu wil ik niet per se iedereen motiveren om een bedrijf te starten (alhoewel ik het wel iedereen zou gunnen, want wat is het leuk als je het eenmaal mag van jezelf!). Ik wil wel iedereen motiveren om eens na te denken over wat je diep van binnen graag zou willen, maar niet durft of waarvan je besloten hebt dat je het niet kan. Het maakt niet uit wat je eigen beperkende woorden zijn (“ik kan niet met geld om gaan”, “ik snap computers niet”, “ik kan niet rekenen”, “ik heb altijd pech”, “dit idee is niet speciaal genoeg voor de markt”).
Als je echt wil, kun je alles. Misschien niet in dezelfde vaart of met hetzelfde gemak als iemand die er wel een briljant idee, dan wel echt ergens talent voor heeft. (Dit mag je vrij letterlijk nemen, ik finish altijd als laatste bij die 10-kilometers.) En al helemaal niet op dezelfde vloeiende wijze als iemand die wel al jaren oefent… Zoals een wijze blogger ooit schreef “don’t compare your own start to someone else’s middle”. Net zo min als je zou verwachten dat je na 1 pianoles al een stuk van Beethoven kunt spelen, moet je verwachten dat je na 1 keer proberen wel ineens (vul maar in…) met geld om kunt gaan, computers snapt, kunt rekenen, succesvol een bedrijf start.
Als tante Annie het kan…
Als mijn tante van destijds 91 kon leren internetbankieren, kan iedereen het leren. Iedereen kan leren om met geld om te gaan, en om zich aan een budget te houden. Als je in je jeugd weinig mee hebt gekregen op dit gebied, en je sowieso weinig met cijfers hebt, is het behoorlijk lastig. Maar het is niet onmogelijk. Dat is het alleen als je er vanuit gaat dat het je toch niet lukt. En iedereen kan een eigen bedrijf starten en daar een succes van maken. Ik dus ook. Heus! 🙂
Dus… probeer het gewoon eens! Wees eens een tante Annie en eis je memory stick op. Wat het stemmetje in je hoofd er ook van zegt!
Wie durft hier zijn belemmerende gedachten te delen? Wat houd je het meest tegen? Of, misschien leuker om te delen: wat heb jij overwonnen, wat je eigenlijk nooit verwacht had? Ik ben heel benieuwd naar jullie reacties!
